Wij zijn Evert en Tina Springintveld.
Respectievelijk geboren 1965 en 1968 in Den Haag en in 1991 met elkaar getrouwd. Ouders van twee kinderen, zoon Maarten en dochter Veerle. Wij hebben altijd tegen elkaar gezegd; “later als we groot zijn hebben we een groot huis met veel kinderen”. Vanaf daar is het eigenlijk begonnen; een vriendin werd het huis uit gezet en we hebben haar opgevangen. “Kom maar logeren bij ons, dan kun je rustig naar op zoek naar eigen huis”. Daarna hebben we eigenlijk altijd mensen geholpen die hulp nodig hadden dit waren toentertijd met name volwassenen. Het was bij eenieder bekend, bij ons kun je altijd terecht voor: Raad, daad en een goede hap. Doordat we zelf kinderen kregen, die op hun beurt weer kinderen mee namen veranderde onze opvang geleidelijk. In die periode werkte Evert al in de jeugdzorg. De kinderen die we thuis opvingen waren bijvoorbeeld kinderen van de buren of vriend/ vriendinnetjes van onze eigen kinderen.
“Onderling werd er door de kinderen gezegd: “zij luisteren echt en zij oordelen niet”. Dit is eigenlijk de kern waarom we het gezinshuis zijn gestart. Dit is wat we zijn, wat we doen.”
Tina is sinds 2014 fulltime gezinshuisouder en Evert is naast gezinshuisouder HBO-opgeleid sociaal pedagogisch hulpverlener met ruime ervaring in de jeugdzorg en psychiatrische zorg. Tina houdt van lezen, dansen, kijkt graag fantasy- en “huil”-films (maar durft echt geen horror films te kijken) en dol op koken en bakken. Om fit te blijven doet ze aan fitness en om bij zichzelf te komen mediteert Tina.
Evert luistert graag naar muziek, speelde vroeger zelf in bandjes, beoefent iaido en karate, gaat iedere vrijdag naar karate, waar hij ook les geeft. Evert is een liefhebber van het volgen van Formule 1 . Samen vinden we het fijn om met de kinderen erop uit trekken en te wandelen in de natuur (bos en strand). We gaan graag met de kinderen naar muziek en folklore festivals. In de zomervakantie gaan we altijd samen met alle kinderen op vakantie naar Frankrijk om daar te gaan kamperen.
De motivatie om ons Gezinshuis “Oso Lobi” (Surinaams voor Liefdevol huis) te runnen komt voort uit onze wens kinderen en jongeren kwalitatief goede zorg te bieden in de meest kleinschalige vorm, ons gezin.
Hoe is het gelopen/gekomen?
Wij hebben al vanaf het moment van samenwonen altijd mensen/jongeren in huis gehad, dit op vrijwillige basis en kijkend wat er nodig was. Soms een dag, soms een week, soms een maand maar douchen en een warme maaltijd behoorde ook tot de mogelijkheden.
Eerst waren dit vooral volwassenen, later toen onze dochter de tienerleeftijd kreeg werden dit vooral jongeren, waar zij mee in aanraking kwam en die wat hulp en sturing nodig hadden. Vooral omdat wij zagen dat in de groepen waar Evert destijds werkzaam was, er minder bereikt werd bij de jongeren. Juist vanwege wisselend personeel en geen eenduidige afspraken.
Bij de jongeren in ons huis, daar zijn wij bij, wij zijn er altijd en kunnen ook gelijk handelen. Een afspraak met ons die kwamen we na, wij gingen niet naar huis na einde dienst. Door het werk Evert wat hij eerder deed, waren we al in aanraking gekomen met het fenomeen gezinshuizen en we hoefden er dus ook niet lang over na te denken wat we wilden met onze toekomst.